Nowy tydzień, nowy miesiąc

Marzec inwestorzy zaczynają mocno defensywnie. Zawirowania związane z końcem poprzedniego miesiąca, wcale nie odpuściły. Efektem tego jest mocniejszy dolar, oraz ucieczka kapitału od ryzykownych aktywów, w tym od złotego.

Wszystkie ręce na pokład

    Rynek z coraz większym niepokojem śledzi kolejne doniesienia o sytuacji na rynku długu. Ten po tym, jak się zatrzymał w pierwszej połowie zeszłego tygodnia, ostatecznie ruszył dalej, windując rentowności dziesięcioletnich amerykańskich obligacji do poziomu 1,4%. Temat stał się na tyle poważny, że inwestorzy, jak ostatnio mają w zwyczaju podczas jakichkolwiek napięć, kierują uwagę w stronę banków centralnych. A te nie mają zamiaru zostawiać swoich owieczek na pastwę kryzysu. Kolejni szefowie BC uderzają w coraz to bardziej gołębie tony, podkreślając, że nie ma mowy o wcześniejszym powrocie do normalności w polityce pieniężnej. Bank Rezerwy Australii poszedł nawet krok dalej, już teraz zwiększając swoje zaangażowanie na rynku długu. Tylko czekać, by w jego ślady poszli najwięksi tego globu. Pytanie, jak długo można leczyć heroinistów zwiększaniem dawki heroiny?

Realnie wcale nie jest tak źle

    Co ciekawe zmartwieniem rynków wcale nie jest słaba kondycja realnej gospodarki, bo ta ma się coraz lepiej. Kolejne odczyty, jak choćby dzisiejsze PMI dla przemysłu, pokazują, że następne gospodarki powoli wracają do zdrowia. I właśnie w tym tkwi problem – to budzi przerażenie inwestorów, że gdy zabraknie choroby, znajdzie się ktoś rozsądny, kto wpadnie na pomysł, że nie ma sensu dalej podawać lekarstwa. Obecnie w Stanach Zjednoczonych trwa debata noblistów nad sensem tak potężnego pakietu pomocowego obiecanego przez Bidena. Według różnych szacunków miesięczna wartość tego programu ma od 3 do 6-krotnie przekroczyć wartość luki wywołanej przez koronakryzys. Nadmierna stymulacja prawdopodobnie doprowadzi do przegrzania gospodarki oraz do wystrzału inflacji. Rzecz w tym, że z każdym miesiącem potencjalny wzrost cen budzi coraz mniejsze obawy wśród wszelkiej maści specjalistów czy analityków. Paul Krugman nawet doszedł do mocno zaskakujących wniosków, że pakiet nie może wywołać inflacji, ponieważ część środków zostanie przez obywateli zachomikowanych na gorsze czasy. Można by powiedzieć: panie Krugman po pierwsze dzisiaj mamy „gorsze czasy”, a po drugie Amerykanie nie byli zbyt skłonni do oszczędności nawet wtedy, gdy miały one jeszcze jakiś sens. Przy obecnych stopach procentowych, wiara w skłonność do oszczędzania ociera się o bardzo brzydki populizm. 

Nerwowo i czerwono

    Rynki więc reagują coraz bardziej nerwowo na bieżącą sytuację. Widać to choćby po głównej parze walutowej świata, gdzie dolar przebija dość wyraźnie ostatni negatywny trend. Widać to po indeksach giełdowych, którym ewidentnie brakuje paliwa, by atakować kolejne absurdalne szczyty. I w końcu widać to również po naszym złotym, który traci jak rynek długi i szeroki. Euro mimo swojej słabości i tak zdołało się zadomowić powyżej 4,50 zł. Dolar dobija się do 3,76 zł, czyli znajduje się przy tegorocznych maksimach. Nowe szczyty obserwujemy także na funcie, który dotarł do poziomu 5,25 zł. Co oczywiste w tych warunkach drożeje też frank, za którego dziś zapłacimy 4,11 zł.