Reykjavik wyłamuje szyk

Zaskakująca decyzja Seðlabanki Íslands rzuca nowe światło na walkę z inflacją. Dolar bierze się za kredki i rysuje dołek. Brytyjczycy mogliby, ale nie zamierzają udawać, że nie ma problemu.

Odwilż nadchodzi z Północy

    Trzeba to odbierać w kategoriach pewnej niespodzianki. Wczoraj po posiedzeniu banku centralnego Islandii dostaliśmy komunikat o podniesieniu stóp procentowych w tym kraju. Wzrosła ona z 0,75% do 1%. Do tej pory kraj z dalekiej północy faktycznie był wymieniany w gronie państw, które będą w forpoczcie walki z inflacją, jednak spekulowano raczej o ostatnich miesiącach 2021 roku. Jeszcze wczoraj większość inwestorów spodziewała się, że pierwszy wystrzał padnie gdzieś w naszym regionie – prawdopodobnie na Węgrzech. Jednak gdy wszyscy trwonili czas na zbędne spekulacje, Islandia postanowiła działać. I choć kraj wydaje się mocno egzotyczny, to wcale tak bardzo się od niego w pewnych kwestiach nie różnimy. Przede wszystkim na Wyspie inflacja osiągnęła poziom 4,6% – u nas wynosi ona między 4,3% a 5,1%, w zależności od tego kto liczy. Po drugie, gdy wszyscy obserwatorzy wskazują na wyraźne osłabienie korony, która w ostatnich miesiącach straciła wobec euro przeszło 10%, to jej kurs do złotego pozostaje względnie stabilny. Z prostego powodu – PLN krwawi w podobnym tempie. Wyspiarze są jednak znacznie bardziej wyczuleni na problemy spadku wartości pieniądza z prostej przyczyny. Ich ostatnie doświadczenia z inflacją są znacznie świeższe niż w innych krajach. Po kryzysie z 2008 roku dynamika cen w Reykjaviku sięgała 20%.

Zielone złudzenia

    Globalnie jednak Islandia pozostaje zaledwie ciekawostką. Uwaga pozostaje skoncentrowana na Stanach. Dolar cały czas pozostaje na względnie niskich poziomach. Główną przyczyną jest założenie inwestorów o bierności FEDu w najbliższych miesiącach. Znaczna część rynku zakłada, że Amerykanie jako jedni z ostatnich będą reagować na odbicie cen. Nie do końca się zgadzam z tym podejściem, zwłaszcza w świetle ostatnich wypowiedzi członków FOMC z Kaplanem na czele. I tak wiem, że relatywizm wśród inwestorów bywa ogromny i wszystko można odpowiednio zinterpretować, to jednak mam poczucie, że inwestorzy podchodzą do pewnych spraw zbyt życzeniowo. I jasne dziś pewnie dostaną kolejne potwierdzenie własnych przekonań w postaci minutek z ostatniego posiedzenia, rzecz w tym, że jest to pewna brzydka manipulacja ze strony rynku. Warto pamiętać, że to, co przeczytamy wieczorem, zostało wypowiedziane jeszcze zanim dostaliśmy najświeższy raport o inflacji. Wartość poznawcza dzisiaj opublikowanego protokołu będzie tak naprawdę żadna. Znajdujemy się obecnie w zupełnie innych realiach.

Funt dotarł na szczyt

    Pozostając w temacie inflacji – zresztą kalendarz odczytów nie pozostawia tu wyboru – przenosimy się do Londynu. Brytyjczycy ogłosili, że dynamika cen przyspieszyła już do poziomu 1,5%, co jest wynikiem lekko powyżej oczekiwań, ale co ważniejsze jest wyraźnie wyższy od odczytu z marca. Na Wyspach już teraz coraz mocniej rośnie potrzeba szukania rozwiązań na wypadek, gdyby trendy cenowe jednak okazały się bardziej trwałe, niż to zakładają wszyscy dookoła. W poniedziałek mocny sygnał do dyskusji dał Gertjan Vlieghe i wiele wskazuje na to, że nie jest osamotnionym głosem. W międzyczasie funt względem dolara dotarł do szczytu zarysowanego w drugiej połowie lutego. Warto pamiętać, że w tych okolicach zakończył się trend również w 2018 roku. Na tej parze jak na dłoni widać jakie przełożenie na waluty mają przekonania inwestorów co do nastawienia banków centralnych do problemu inflacji. 

    Złoty dzisiaj ambiwalentnie radzi sobie na szerokim rynku. Z jednej strony widzimy taniejącego franka (4,10 zł) – trzecią sesję z rzędu – z drugiej mamy lekkie odbicia na euro (4,52 zł) oraz dolarze – powrót do 3,70 zł. Funt od rana próbował wyjść górą, jednak szybko wrócił do poziomu otwarcia – 5,235 zł.