Kurs dolara hongkońskiego – HKD/PLN

Dolar hongkoński po raz pierwszy został wprowadzony do obiegu w 1863 roku. Dzięki niemu Hongkong nareszcie posiadał własną walutę. Wcześniej na terenach Hongkongu funkcjonowały m.in. chińskie srebrne syce oraz srebrne dolary meksykańskie. Obecność tych drugich w Hongkongu może wydawać się zaskakująca, jednak okazuje się, że w XVI wieku pieniądze z Meksyku dotarły do Hongkongu przez Hiszpanów, którzy zorganizowali tzw. Manila Galleon Trade, łączący handlowo Meksyk z Filipinami. Stamtąd droga do Hongkongu była już krótka. Mieszkańcy chętnie korzystali z tej waluty, ponieważ była oparta na srebrze, co ułatwiało handel. Próbę wprowadzenia własnej waluty, opartej z kolei na dolarze amerykańskim, podjęli Brytyjczycy, jednak nieskutecznie. Dolar hongkoński został powiązany ze srebrem, co było dla mieszkańców Hongkongu jego główną zaletą. Po wejściu w życie systemu z Bretton Woods HKD został powiązany z dolarem amerykańskim. Gdy system w 1971 roku zaczął upadać, kurs dolara hongkońskiego stał się płynny, co wywołało okres niestabilności. W 1983 roku rząd Hongkongu postanowił powrócić do powiązania waluty z USD. W tamtym momencie 1 USD było równe 7,80 HKD. Taki kurs HKD obowiązuje do dziś, z niewielkimi odchyleniami regulowanymi przez Hongkoński Urząd Monetarny. W 1997 roku spekulowano, że HKD może zostać całkowicie zastąpiony przez chińskiego juana. Miało to związek z przekazaniem Hongkongu Chinom. Dolar hongkoński pozostaje jednak oficjalną walutą na tym terytorium, a jego kurs nadal jest kontrolowany. Po rozpadzie systemu z Bretton Woods w 1971 roku Japonia przeszła na system płynnych kursów walutowych. JPY początkowo znacząco zyskiwał na wartości, na czym cierpiał japoński eksport. Rząd oraz Bank Japonii zaczęły regularnie interweniować na rynku walutowym oraz walczyć z inflacją. W 2016 roku w Japonii wprowadzono politykę ujemnych stóp procentowych. Oznaczało to, że banki komercyjne musiały płacić za przechowywanie nadwyżek kapitału w Banku Japonii, co miało zachęcać do zaciągania większej ilości pożyczek i stymulować gospodarkę.

Jeden dolar hongkoński dzieli się na 100 centów. W obiegu znajdują się monety o nominałach 10, 20, 50 centów oraz 1, 2 i 5 HKD. Na awersie monet widnieje wizerunek Królowej Elżbiety II, co jest nawiązaniem do czasów, gdy Hongkong był brytyjską kolonią. Na rewersie znajdziemy informację na temat wartości monety oraz kwiat Bauhinia – symbol Hongkongu, który widnieje również na jego fladze oraz jest elementem na godle. Banknoty HKD występują w nominałach 10, 20, 50, 100, 500 oraz 1000 HKD. Emitowane są one przez trzy różne instytucje, dlatego ich wygląd może się różnić. Oficjalnymi emitentami są: The Hongkong and Shanghai Banking Corporation (HSBC), Standard Chartered Bank oraz Bank of China, a na banknotach znajdziemy siedziby tych instytucji. HSBC i Bank of China umieszczają je na banknotach 500 HKD. Oczywiście pojawiają się tam również inne symbole, np. na banknocie 1000 HKD emitowanym przez Bank of China występuje góra Lion Rock, jeden z najbardziej rozpoznawalnych szczytów w Hongkongu, uznawana za symbol wytrwałości mieszkańców tego obszaru. Określone wartości HKD mają swoje slangowe określenia, którymi posługują się mieszkańcy, np. daaihbéng, czyli duży krakers, to słowo używane w kontekście 1 HKD, natomiast chēngháaih, czyli zielony krab wykorzystuje się w przypadku 10 HKD.