Kurs dolara nowozelandzkiego – NZD/PLN

Pierwsze waluty na terenach Nowej Zelandii pojawiły się w XIX wieku, gdy kraj ten znajdował się pod brytyjskimi wpływami. Do końca XIX wieku funkcjonował tam przede wszystkim funt nowozelandzki, który był powiązany z funtem brytyjskim. W latach 60. XX wieku Nowa Zelandia, podobnie jak wiele innych krajów brytyjskiej Wspólnoty Narodów, zdecydowała się na zmianę waluty. Głównym powodem tej decyzji była chęć uproszczenia systemu monetarnego, ponieważ system oparty na funtach, szylingach i pensach był uznawany za przestarzały i mało efektywny. Po latach debat, 10 lipca 1967 roku, Nowa Zelandia oficjalnie przyjęła dolara nowozelandzkiego, który zastąpił funta nowozelandzkiego w stosunku 1 funt = 2 dolary nowozelandzkie. Wśród proponowanych nazw dla nowej waluty znajdowały się m.in. „kiwi”, „zeal” oraz „fern” – od słynnej nowozelandzkiej paproci. Do lat 70. dolar nowozelandzki był powiązany z dolarem amerykańskim na mocy systemu z Bretton Woods. W 1985 roku ówczesny minister finansów Nowej Zelandii, Roger Douglas, wprowadził wiele reform gospodarczych, potocznie zwanych „Rogernomics”. Jedną z najważniejszych decyzji była ta, by kurs dolara nowozelandzkiego stał się płynny. Już dwa lata później NZD był jedną z walut najbardziej dotkniętych przez krach na giełdzie, a jego wartość spadła o blisko 15% w zaledwie kilka tygodni. Obecnie notowania NZD są stabilne, a waluta ta odgrywa istotną rolę w regionie Pacyfiku.

1 dolar nowozelandzki dzielony jest na 100 centów. Waluta ta, poza Nową Zelandią, wykorzystywana jest również na Wyspach Cooka oraz w Niue. W obiegu znajdziemy monety o nominałach 10, 20 i 50 centów oraz 1 i 2 NZD. Banknoty mają wartości 5, 10, 20, 50 oraz 100 NZD. Monety dolara nowozelandzkiego na awersie przedstawiają wizerunek Królowej Elżbiety II. Na rewersie możemy zobaczyć motywy powiązane z dziedzictwem pierwotnie zamieszkujących te tereny Maorysów, m.in. tradycyjną maoryską maskę, zwaną koruru (10 centów), statek, którym James Cook dotarł do Nowej Zelandii w 1769 roku (50 centów), czy charakterystycznego dla tego kraju ptaka kiwi (1 NZD). Banknoty NZD na przedniej stronie ozdobione są wizerunkami ważnych postaci historycznych. Na banknocie 5 NZD widnieje wizerunek Sir Edmunda Hillarego – nowozelandzkiego himalaisty, który jako pierwszy zdobył szczyt Mount Everest. Na 10 NZD występuje sufrażystka Kate Sheppard, a na nominale 100 NZD możemy zobaczyć fizyka oraz laureata Nagrody Nobla – Ernesta Rutherforda. Na tylnych stronach banknotów uwieczniono nowozelandzką faunę, m.in. pingwina żółtookiego – hoiho (5 NZD), rzadkiego ptaka Takahe na tle Fiordland National Park (50 NZD), czy też lokalny gatunek papugi – kakę. Dolar nowozelandzki zaliczany jest do walut surowcowych, bo gospodarka Nowej Zelandii oparta jest na eksporcie produktów rolnych, m.in. produktów mlecznych, mięsa (jagnięciny i wołowiny) czy owoców (np. kiwi).